Wenus obiega słońce po orbicie znajdującej się między orbitami ziemi i merkurego. Jest to więc druga pod względem oddalenia od słońca planeta Układu Słonecznego. Ma ona rozmiary prawie takie same jak Ziemia, ale bardzo się od niej różni. Spośród planet układu słonecznego wyróżnia ją niesłychanie wysoka temperatura powierzchni, sięgająca 480°C oraz to, że obraca się w kierunku przeciwnym do swego ruchu rocznego wokół Słońca. Po skalistym globie planety hulają wiatry powstałe w atmosferze o takiej gęstości, jakby to była woda z głębi oceanów. Atmosfera ta składa się z dwutlenku węgla, kwasu siarkowego i innych trujących substancji. Pomiędzy jej gęstymi chmurami przeskakują od czasu do czasu jasne błyskawice. Promienie słoneczne ogrzewają skalistą powierzchnię, która emituje z powrotem promieniowanie cieplne. Otaczający Wenus gęstą powłoką dwutlenek węgla przepuszcza dość światła, by ogrzać glob, ale jest już na tyle gęsty, że zatrzymuje promieniowanie cieplne emitowane przez rozgrzane skały. Ciepło zostaje uwięzione na powierzchni planety, powodując dalsze uwalnianie się dwutlenku węgla z tworzących ją minerałów, co zwiększa jeszcze szczelność ocieplacza w postaci gęstej atmosfery. Powstaje sprzężenie zwrotne wywołujące efekt cieplarniany, który zamienił Wenus w gigantyczny piec. Sporządzenie mapy zasłoniętej chmurami powierzchni Wenus umożliwiły radary operujące z Ziemi i z wysłanych w pobliże planety sond kosmicznych. Wydaje się, że w krajobrazie planety dominują wysokie na 12 km góry. Odkryto również twory przypominające ziemskie wulkany. Z pomiarów zawartości dwutlenku siarki w atmosferze Wenus wynika, że niektóre z nich są stale czynne i wyrzucają z siebie chmury tego gazu podczas erupcji.

Kliknij w minaiature aby powiększyć