Księżyc, towarzysz naszej Ziemi i najbliższe nam duże ciało niebieskie. Księżyc nie posiada atmosfery, która zasłaniałaby jego powierzchnię, możemy ją zatem badać bardzo dokładnie. Nawet gołym okiem dostrzegamy morza księżycowe, duże, ciemne obszary o bardziej lub mniej kolistym kształcie. W dawniejszych czasach obserwatorzy uważali te okrągłe, ciemne obszary za prawdziwe morza i nadali im fantazyjne łacińskie nazwy, takie jak: "Mare Nectaris" (Morze Nektaru), "Mare Tranquilitatis" (Morze Spokoju), "Mare Serenitatis" (Morze Pogody albo Morze Jasności), "Mare Imbrium" (Morze Deszczów) czy też "Oceanus Procellarum" (Ocean Burz). Obecnie wiemy, że na powierzchni Księżyca nie ma wody w stanie wolnym. Pomimo to używa się, tak jak dawniej, historycznych nazw mórz.  Morza księżycowe są ogromnymi zagłębieniami terenu, które powstały prawdopodobnie w wyniku upadku małych planetek oraz dużych okruchów materii pochodzących z początkowego okresu tworzenia się naszego Układu Planetarnego. Zagłębienia te zostały następnie wypełnione lawą. Na "gładkim" terenie mórz występuje mało kraterów, bardzo licznie występują one natomiast na wyżynach, szczególnie południowej półkuli Księżyca. Jednym z największych i najbardziej interesujących mórz księżycowych jest Mare Imbrium (Morze Deszczów). Ma ono średnicę 960 km i jest otoczone wysokimi łańcuchami górskimi, które wraz z zatokami tworzą bardzo ciekawy krajobraz. Morze Deszczów jest jednym z najchętniej oglądanych miejsc na powierzchni Księżyca. Ale nie morza, lecz kratery tworzą charakterystyczny "krajobraz księżycowy". Jest to formacja typowa także dla niektórych planet i księżyców naszego Układu Słonecznego. Kratery na Księżycu są najprawdopodobniej kraterami uderzeniowymi (a nie jak wcześniej przyjmowano, wulkanami), powstałymi wskutek upadku małych planetoid i bombardowania meteorytowego. Największe kratery - nazywane również górami pierścieniowymi lub równinami wałowymi - mają średnicę od 200 do 300 km. Wiele kraterów (z wyjątkiem najmniejszych) ma w swoim środku jedną lub kilka górek centralnych. Wał wokół krateru, który wskutek jego rozmiarów i krzywizny powierzchni Księżyca wydaje się stosunkowo płaski, opada niekiedy do wnętrza krateru stopniami i tarasami. Wnętrze krateru jest położone niżej niż jego powierzchnia zewnętrzna. Często dno i wał krateru usiane są mniejszymi kraterami. Mniejsze kratery są na ogół młodsze od większych. Istnieją bardzo stare formacje kraterowe, które są prawie zupełnie zakryte przez pył. Całkowita liczba wszystkich kraterów na widocznej stronie Księżyca szacowana jest na 33000. 

Kliknij w minaiature aby powiększyć